Filozofia Karate

Rozwinięte przeszło tysiąc lat temu, jako forma walki bez użycia broni, ale z zastosowaniem naturalnych dla człowieka środków walki, jak pięści, kolana, stopy i głowa, stało się dla karate szkołą hartowania charakterów, sposobem na doskonalenie cech psychicznych poprzez rygorystyczny trening cielesny. Droga ta umożliwia osiągnięcie jedności ducha i ciała. Jeśli brzmi to zbyt abstrakcyjnie, posłużmy się bardziej obiegowymi określeniami. Oprócz wzmocnienia ciała i poprawienia szybkości, siły i koordynacji, karate zwiększa czujność i samoświadomość. Uczy także zaufania - nie zarozumiałości czy zuchwałości - ale głębokiego zaufania we własne siły, we własne zdolności postępowania wobec otaczającego nas świata. Z uczuciem ufności przychodzi opanowanie i poczucie wewnętrznego spokoju. To właśnie prawdziwe karate, karate, które można praktykować przez długie lata, nawet wtedy, kiedy nie jest się już zdolnym do łamania desek. Wszystko musi mieć jednak swój początek, a wielkich rzeczy nie da się dokonać w ciągu kilku dni. W karate początkiem są formy fizyczne - uderzenia pięścią, kopnięcia i bloki, przyjmowanie określonych pozycji, obroty, wyskoki, uniki etc. Istnieją również techniki, które umożliwiają biegłemu karatece dokonywanie rzeczy, zdawałoby się, niemożliwych. W zaawansowanej formie karate łączy energię fizyczną z doświadczeniami psychologicznymi w coś, co odczuwane jest przez większość mistrzów jako potężna siła napędowa. Podczas gdy siła zewnętrzna jest naturalną konsekwencją intensywnego treningu, niesamowite demonstracje temeshiwari są raczej rezultatem siły wewnętrznej - skutkiem szkolenia, opartego na współczesnej wiedzy oraz efektem zastosowania metod wypracowanych przez setki lat w dalekowschodnich klasztorach.